مدرسه‌ی کوچک اما گرم و صمیمی ما در جنوب شرقی پایتخت.
ما در محراب مشق مهر و مهارت می‌کنیم.
هرروز صبح وقتی پنجره‌ی دل‌هایمان را رو به آسمان تفکر باز می‌کنیم،
یاد خدا می‌درخشد بر جان‌هایمان و
شکوفه زدن را آغاز می‌کنیم…
قد می‌کشیم در کنار آن‌ها که شوق پرورش دارند.
لبخند می‌زنیم و سهممان از شادی زندگی را همین امروز
دریافت می‌کنیم.
بازی مؤثرترین ابزار ما در جریان یادگیری است،
اینجا ندانستن و اشتباه کردن جرم نیست.
پس می‌سازیم، خراب می‌کنیم و باز از نو شروع می‌کنیم.
دوستان صمیمی ما در محراب کتاب‌ها هستند
آن کتابخانه‌ی رنگی که پناه ترس‌ها و خستگی‌هایمان است.
محل قرار ما با رفقا…
اینجا برای رسیدن به پاسخ سؤال‌هایمان
لازم است کندوکاو کنیم،
ما پژوهشگران کوچکی هستیم که لذت کشف کردن را از
دنبال کردن خط مورچه‌های باربر
یا همین سؤال ساده که
چرا پرنده‌ها وقتی توی آسمان‌اند کوچک‌ترند آغاز می‌کنیم.
محراب سبز ما آیین مهرورزانه‌ای دارد
به نام دوستی با طبیعت
ما اینجا حواسمان به آسمان و زمین هست.
و مهارت ورزی هدف اصلی ما در این گوشه‌ی شرقی پایتخت است
دانسته‌هایمان بدون آمدن در میدان عمل به کارمان نخواهند آمد
ما در محراب آستین‌هایمان را بالا می‌زنیم…
